مقایسۀ تواتر بازخورد خودکنترل با آزمونگر کنترل متواتر بر اکتساب و یادگیری تکلیف پرتابی در کودکان

این مطالعه با هدف مقایسۀ تأثیر بازخورد 100 درصد و خودکنترل بر یادگیری مهارت حرکتی در کودکان انجام گرفت. ازاین‌رو 60 کودک (86/.±1/11سال(به‌طور تصادفی انتخاب و براساس نتایج پیش‌آزمون به سه گروه مساوی بازخورد 100 درصد، خودکنترل و جفت‌شده تقسیم شدند، آزمودنی‌ها در مرحلۀ اکتساب 120 کوشش (6 بلوک 10 کوششی) را انجام دادند. در پایان روز دوم‌، آزمون اکتساب (یک بلوک 10 کوششی( و 48 ساعت بعد آزمون یادداری به همان ترتیب به‌عمل آمد. تحلیل واریانس عاملی با تکرار سنجش بر روی فاکتور درون‌گروهی (بلوک کوشش‌ها)، برای مرحلۀ اکتساب و تحلیل واریانس یکراهه با آزمون تعقیبیLSD  برای تحلیل نتایج مرحلۀ یادداری، به‌کار گرفته شد. نتایج مرحلۀ اکتساب حاکی از معنادار بودن اثر اصلی بلوک (05/0>P) و یافته‌ها در مرحلۀ یادداری، بیانگر بهتر بودن نتایج گروه‌های بازخورد 100 درصد و بازخورد خودکنترل نسبت به گروه بازخورد جفت‌شده بود (05/0>P). همچنین در دو زیرگروه خودکنترل، گروهی که بازخورد بالای‌50 درصد دریافت کرده بودند، عملکرد بهتری داشتند. الگوی نتایج حاضر یافته‌های مطالعات قبلی مبنی بر اثربخشی بازخورد در یادگیری حرکتی را مورد حمایت قرار داد؛ به‌علاوه نشان داد در کودکان هنگام ارائۀ بازخورد خود کنترل تواتر بازخورد باید بالا باشد.